Het belang van het Kiewie Project
Kinderen die een broertje of zusje met een beperking hebben, kunnen hier op school moeilijk over praten. Vaak begrijpen klasgenoten niet wat 'een handicap' is. Daarnaast weten kinderen vaak niet hoe zij moeten reageren. Eigenlijk vinden ze het zelf ook wel spannend dat iemand een beperking heeft.
Wanneer het dan je broer of zus is, dan wil je toch graag dat andere kinderen normaal doen.
Daarnaast zijn er natuurlijk in de klas tegenwoordig steeds meer kinderen met Dyslexie, ADHD
of een andere 'beperking' . Daarmee zijn ook zij een beetje anders dan de andere kinderen. Het gevaar bestaat dat kinderen worden gepest, of dat zij zich erg eenzaam voelen. Voor alle kinderen moet school een veilige plek zijn. Zij moeten hier levensvragen kunnen bespreken en moeten hier groeien en ontwikkelen. Daarnaast is het van belang dat zij zich begrepen en geliefd voelen.
Het kan soms best moeilijk zijn wanneer je niet zo goed kunt lezen, of wanneer je gehandicapte broertje wordt uitgelachen. Daar moet je op school over kunnen praten zonder gepest of geplaagd te worden.
Onze samenleving vraagt om meer inclusie. Decentralisatie en kanteling in de zorg dragen hieraan bij. Mensen moeten zolang mogelijk thuis blijven wonen. Mensen met een beperking moeten proberen te participeren en 'wij' de samenleving moet hier ruimte voor bieden.
"Gehandicapten" zijn onderdeel van de maatschappij.
Daarom is het van belang dat kinderen al op jonge leeftijd leren hoe zij omgaan met iemand die anders is.
Bezuinigingen in de zorg dragen eraan bij dat er steeds vaker een beroep gedaan wordt op mantelzorgers.
Een kind met een beperking wordt niet beter, of gaat niet snel het huis uit wanneer zij ouder worden.
De zorgvraag blijft bestaan. Naasten, vrienden en netwerk gaan een steeds belangrijkere rol spelen.
Het is van belang de nieuwe generatie goed voor te lichten over de mogelijkheden die de gehandicaptenzorg biedt.
Evenals het noodzakelijk is hen bewust te maken van de zorgvraag rondom een beperking.
De volgende anekdote zal duidelijk maken waarom het juist nu heel erg belangrijk is om onze kinderen te leren hoe het is om samen te leven:
Een man van 56 jaar krijgt een brief van het verzorgingshuis van zijn broer die een beperking heeft.
De vraag is, of hij eens in de week langs wil komen bij zijn broer, dan kan hij tevens ondersteuning bieden bij het koken.Wegens bezuinigingen is er extra behoeften aan vrijwilligers en daarom worden naasten aangeschreven.
De reactie van de man vertelt ons waarom de huidige generatie moet leren over kinderen met een beperking:
‘ Toen ik klein was, werd mijn broer in een instelling geplaatst ver weg van huis, hij was namelijk anders dan alle andere kinderen.
Ik heb hem daarna zes weken niet gezien want we mochten niet langskomen.
Daarna konden we hem alleen op zondagen bezoeken.
Ik ben onbekend met de ziekte van mijn broer, ik vind hem raar.
Ik heb nooit geleerd hoe ik om moet gaan met deze problematiek.
Daarom heb ik op latere leeftijd besloten het contact met mijn broer geheel te verbreken.
Nu vraagt u mij of ik ondersteuning wil bieden, omdat mijn broer bij u woont.
Ik weet echt niet hoe ik met hem, of anderen die ziek zijn, om moet gaan.
Helaas kan ik deze zorgvraag dan ook niet beantwoorden, mede doordat ik bang ben.
Vroeger, is nog niet zo heel lang geleden. Kiewie wil voorkomen dat kinderen bang zijn, het vreemd vinden of zich afsluiten van kinderen die anders zijn. Iedereen hoort in deze wereld, iedereen moet mee kunnen doen. Participatie is zeer belangrijk. Het doel van het Kieiwie-project is kinderen leren dat mensen met een beperking niet eng zijn.
Daarmee willen we een generatie of generaties creëren die weten dat mantelzorg een zeer belangrijk aspect is, zeker in het leven van iemand die net even wat meer hulp nodig heeft.
Kortom een samenleving waarin iedereen hand in hand gaat.
Wanneer het dan je broer of zus is, dan wil je toch graag dat andere kinderen normaal doen.
Daarnaast zijn er natuurlijk in de klas tegenwoordig steeds meer kinderen met Dyslexie, ADHD
of een andere 'beperking' . Daarmee zijn ook zij een beetje anders dan de andere kinderen. Het gevaar bestaat dat kinderen worden gepest, of dat zij zich erg eenzaam voelen. Voor alle kinderen moet school een veilige plek zijn. Zij moeten hier levensvragen kunnen bespreken en moeten hier groeien en ontwikkelen. Daarnaast is het van belang dat zij zich begrepen en geliefd voelen.
Het kan soms best moeilijk zijn wanneer je niet zo goed kunt lezen, of wanneer je gehandicapte broertje wordt uitgelachen. Daar moet je op school over kunnen praten zonder gepest of geplaagd te worden.
Onze samenleving vraagt om meer inclusie. Decentralisatie en kanteling in de zorg dragen hieraan bij. Mensen moeten zolang mogelijk thuis blijven wonen. Mensen met een beperking moeten proberen te participeren en 'wij' de samenleving moet hier ruimte voor bieden.
"Gehandicapten" zijn onderdeel van de maatschappij.
Daarom is het van belang dat kinderen al op jonge leeftijd leren hoe zij omgaan met iemand die anders is.
Bezuinigingen in de zorg dragen eraan bij dat er steeds vaker een beroep gedaan wordt op mantelzorgers.
Een kind met een beperking wordt niet beter, of gaat niet snel het huis uit wanneer zij ouder worden.
De zorgvraag blijft bestaan. Naasten, vrienden en netwerk gaan een steeds belangrijkere rol spelen.
Het is van belang de nieuwe generatie goed voor te lichten over de mogelijkheden die de gehandicaptenzorg biedt.
Evenals het noodzakelijk is hen bewust te maken van de zorgvraag rondom een beperking.
De volgende anekdote zal duidelijk maken waarom het juist nu heel erg belangrijk is om onze kinderen te leren hoe het is om samen te leven:
Een man van 56 jaar krijgt een brief van het verzorgingshuis van zijn broer die een beperking heeft.
De vraag is, of hij eens in de week langs wil komen bij zijn broer, dan kan hij tevens ondersteuning bieden bij het koken.Wegens bezuinigingen is er extra behoeften aan vrijwilligers en daarom worden naasten aangeschreven.
De reactie van de man vertelt ons waarom de huidige generatie moet leren over kinderen met een beperking:
‘ Toen ik klein was, werd mijn broer in een instelling geplaatst ver weg van huis, hij was namelijk anders dan alle andere kinderen.
Ik heb hem daarna zes weken niet gezien want we mochten niet langskomen.
Daarna konden we hem alleen op zondagen bezoeken.
Ik ben onbekend met de ziekte van mijn broer, ik vind hem raar.
Ik heb nooit geleerd hoe ik om moet gaan met deze problematiek.
Daarom heb ik op latere leeftijd besloten het contact met mijn broer geheel te verbreken.
Nu vraagt u mij of ik ondersteuning wil bieden, omdat mijn broer bij u woont.
Ik weet echt niet hoe ik met hem, of anderen die ziek zijn, om moet gaan.
Helaas kan ik deze zorgvraag dan ook niet beantwoorden, mede doordat ik bang ben.
Vroeger, is nog niet zo heel lang geleden. Kiewie wil voorkomen dat kinderen bang zijn, het vreemd vinden of zich afsluiten van kinderen die anders zijn. Iedereen hoort in deze wereld, iedereen moet mee kunnen doen. Participatie is zeer belangrijk. Het doel van het Kieiwie-project is kinderen leren dat mensen met een beperking niet eng zijn.
Daarmee willen we een generatie of generaties creëren die weten dat mantelzorg een zeer belangrijk aspect is, zeker in het leven van iemand die net even wat meer hulp nodig heeft.
Kortom een samenleving waarin iedereen hand in hand gaat.